Sen/Bana Gelmek İçin Gittin II/uğurlama

ve sen giderken
takvim yaprakları on üç kasımı gösteriyordu
içimdeki zamansa sanki durmuştu
hazanmıydı aylardan?
oysa daha dün bahar açıyordu gülüşlerimde
şimdi ise mevsimler bile üşümekte
evet sen gittin
ve
tıpkı yine bir kasım akşamı kulağına fısıldadığım gibi
sen bana gelmek için gidiyordun
ve ben yine ağlamıyordum ardından
hüzün hüküm sürsede gözbebeklerimde
yine dudağımın kıyısına bir tebessüm yerleştiriyordum



sen gitmeden
o gece sabah olsun hiç istemedim
nefes alışını düşündüm
gün ağarırken
duyduğum ezan sesinle seni O'na emanet ettim
ve sen uyurken gideceğin ekmek kavgasından hemen önce
bir lokma ekmek ve bir bardak çaydı katığımız
en sessiz kahvaltımızdı o sabah
cesaret edemedik konuşmaya
özlem cümleleri yasaklanmıştı
ve hasrete dair kelimeleri cıkartmıştık lugatımızdan


sen giderken
son dakikalar subjektif bir kavgada birbirini kovalıyordu
saat sıfır altı otuz beş
ayrılğa az
kavuşmaya çok kala


sen giderken
çocukluğumdan beri otobüse varmak için gittiğim yol değişmişti sanki
evet belki sabah mahmuruydu gün
ama binlerce kez geçmiştim bu yoldan
hiç bu kadar sessiz değildi daha önce
yağmurlu hallerinide bilirim ama
sanki bu kez yağmur bile bir başka ağlıyordu sessizce


sen giderken
ellerimdeydi ellerin
bir sus oluyorduk, bir pus
sonra birleştirip sessizliğimizi sus-pus


sen giderken
yine çok az konuştuk
ve o bilindik sahne
sen otobüse biniyordun
ben oracıkta taş kesiyordum
ağlamıyordum
gözlerime dolan bir kaç damlayı saymazsak eğer
yiğitlikte vardı ya serde, söz vermiştim bir kere
veda havası olmayacaktı
ve ben
ağlamayacaktım


sen giderken
hayatımın en zor uğurlaması olmuştun
son sarılışımızdaki aldığım en derin nefese hapsettim kokunu
ve sevdiceğim sen gitmeden bavulunun ön gözüne yüreğimi koymuştum
bir de o çok sevdiğin gülüşlerimi
unutma sevdiğim
yaşamsal devinimim yettiğince seninim
izlerin bu kadar işlemişken içime
kimbilir
belki de senin sonsuz mavinim


ve sen giderken
aslında gitmediğini biliyordum
o yüzden en çok gidişlerini seviyordum.