Sende Bulduğum Kendim

«Çektiğim her acının sonunda,
Ettiğim en temiz duamın kabulüsün sen!»

...Senden önce ise
K/ayıp şehrin, yıkılmış sokakları kadar
Dağınık ve paramparça idim ben...

Hiçbir zaman engel olamadım
Yüreğimin eylül soluşuna
Ve gözlerimin nisan yağışına!

Dudağımdan damlayan acıma
Gözlerimin feryad-ı figan-ı yetmedi
Kangren sarmış bakışlarım da,
Kırmızıya boyanmış umutlarım haps oldu hep
Bırakmadı yakamı hazan,
Dokunamadım bir türlü bahar kokulu hayallere!

Yaşarken yaşamayı unutmuşken
Olmayan sabahımda
Doğmayan güneşi aramak ne haddime
Hem de kendimi kendimde kaybetmişken. . .

Ve sen!
Toprağa düşen cemre gibi düştün yüreğimin toprağına
Seninle can buldu bütün benliğim
Ruhum bedenim ile barıştı
Mutluluk ile sevinç birbirine karıştı
Ve umutlar hayaller ile yarıştı. . .

« Şimdiye kadar neredeydin,
- Ey kalbimin alın yazısı! »

DeLi-oĞLan