Senden Sonra-trafik-bir Minibüs Hikayesi-eksik

bu şehrin her caddesinde,
akamayan bir trafik.
en iyi ihtimalle kısmen akıcı...

ve senden dönüşlerimde
bu trafik
hüzün veryor bana.
nedenini hiçbir zaman bilemedim.
veda etmek yada
yeni bir buluşmaya kadar
ayrı kalmak,
aramıza birkaç semt koymak
değildi hüznün nedeni.

sen benim sarhoşluğumdun,
yol ayıklık veriyordu.
seninle kaybediyordum kendimi.

dönüş dakikalarında
yüzlerce,binlerce kurt
kemiriyordu ayık beynimi.
en çok da
ne yapıyorum ben
diye soruyordu
''ben''im bana.

istanbul dönüşüyordu bir girdaba,
senden ayrılınca...

taksiciler hep aynı şeyleri söylüyordu,
sövüyorlardı memurlara.
minibüslere aynı tip insanlar biniyordu,
algıda değişmezlik,
hepsi gözümde görünmez oluyordu...

senden sonra,
dönüşlerim,
kendime dönüşlerim,
milada,evime varıyordu.

hayat saçmalıyor
istanbul saçmalıyor
saçmalıyorum.
seninle,senin için!

her ay başı,
yalan sözler veriyorum,
sana elveda demeye,
cesaret büyütüyorum.
ayın onbeşine varmadan,
o cesareti düşük yapıyorum!

bugün 19 temmuz
eve dönüyorum.
sanki her seferinde
biraz daha küçülüyorum.
kendimden kaybediyor,
her kaybedişimde de sana benziyorum.

bu şiirin son cümlesi yok,
yol bitti,
iniyorum!