Sendin

kendi ekseninde döner
avuçları mermerleştiren şubat
ve üşürken artık aşka dair kehanetler
yuttu şehir
dilini

yokuz artık
kaldırımların iki yamacında
tahta masallar, imitasyon hayallerle konuşuyoruz
renksiz öykülerine tutunurken yarının

dost meclisinin suskun heykelcikleriyiz
dilimizde eksik türküler
kırık saplı curada basıyoruz bemollere
siyah beyaz

fotoğraflara astık
ilahi bir güzellik katıp sahte kalemlerle boyandığında yanak çukurumuz
ya göğsümüze ilişen yıldız
kaymadan önce, tahta kaşıklarla şekeri doyururken çayın demine

efelendik
o çardağın ıslak oturaklarında
kuşlar ürktü önce
sonra çakallar

kifayetsiz imgeler bıraktık orada
o gözler süzerken beni
ve eğerken boynumu zamansız poyrazlara


sendin
yumruğu sıkan
güneşin batışına

o gün başladı gece
araf kadar uzak
sûr kadar kısa, cehennemin habercisi meleklere yılışırken o ses

hiç susmadı
kulak çınlamaları
ayetleri yırtan rüzgarın öfkesi kadar ağır...