Seni

Seni görünce, bütün acılarımi unuttum.
acıya dair ne varsa hepsi bitti içimde ,
bu zamana kadar ne yaşamışsam ,içimde ne biriktirmissem uctu gitti.
Sanki bütün hepsini çekip aldin benden
kırgınlıklarim ,
kızgınlıklarim ve yanıbaşımda sabahlayan yalnızlığım kayıplara karisti.
Gittiler ışte.
Seni görünce kötülüklerimi animsadim.
Bütün günahlarımi,durmadan içine çekildigim gafleti.
İçimi ezen aldanmisliklarimi,
seytanla iş birliğimi ve üstüne üstlük yalanlarimi hatırladim.
Seni görünce belki de ana rahmimden ciktigim gün gibi
dünya bana korkunç geldi.
Sadece annem vardı beni koruyabilecek,
elimi tutunca içimi ısıtacak.
Sokağa cikamaz oldum,su yada yemek aklıma gelmiyor.
Annemle uyumak istiyorum durmadan ve durmadan dilimde zikir .
Seni görünce caresiz kalacagim zamanda pismanlik duymamak için ne yapmam gerektiğini hatırladım.
İçimi eriten tüm ayyaş isteklerden kaçıp ,nefsi oldurmeyi başardım.
Seni görünce hiçbir acinin senin gözlerindeki o masum serzeniş olmadığını anladım.