Seni Anmak

Seni andım. 

Oturdum sandalyeye

Tuttum kalemi

Berkin'nin ekmeği 

Tuttuğu gibi

Olmasada

Baktım kağıda

Enes'in o kocaman gözleriyle

Uğur'a baktığı

Olmasada

Dedim ki kendi kendime.

İçimde, sana ait bir anı,

Ah ettiriyorsa,

Yani hep, her an, seni

Anabiliyorsam..

Çocuklara rağmen...

Masum değiliz...

Kirliyiz...

Tükenmişiz...

Belki bitmiş,

yok olmuşuz...

Schördinger'in kedisiyiz,

Kutuda bekleyen...

Varsa anmaya layık, bir anımız. O zaman en büyük küfrü haketmişiz...

Ama bırakmadan kalemi,

Umut ettim.

 Rengarenk bir gelecek için

Kocaman gözlere gebe...

Ve biliyorum.

Kavuşmayan

Dağlar/yıldızlar/devrimler:

Gölgeleriyle/ışıklarıyla/devrimleriyle

Başaracaktır.

Seni anmaktan utanarak.,