Seni Beklerken Kaybettim Kendimi

Dört yıl geçti veya dört yıl oldu, bilmiyorum.
Elime her kalemi aldığımda,
Sen olurdun yazılarımın ilk ve son cümlesi.
Ama sadece güzel şeyler yazmadım sana,
Bazen de bir kaç kadehten sonra başlardım gelmişine, geçmişine.
Ne yapayım geceleri iyi değildim.
Tüterdi sigaram, biri sönmeden diğeri
Seni, hep daha iyi olarak gördüm
Neymiş efendim;
Layık değilmişim sana..
Belki de sen hiç layık olmadın bana...
Fakat;
Suç senin değil, daha en baştan benim
Sensiz bir hayatı düşünmedim, düşünemedim
Sen olmadan zaman geçmez derdim
Ki böyle dediğim an geçmezdi vakit
Zaten bir insan umutsuzluğa kapıldı mı
Beklediği güneş hiçbir zaman doğmazmış.
Ben de bekledim sürekli seni,
Beni aramanı seni seviyorum demeni.
Fakat geç kaldım bütün hayallere,
Daldım sadece senin gözlerine.
Aslında olmayacağını anladığım an, daha çok canım yandı.
Canınımın yandığını ise eksik kaldığımda anladım.
Baktığım her yerde seni görür, kafamda seni canlandırırdım
Bütün şarkıların sana yazıldığını sanırdım
Ve sadece sözlerini dinlebiliyordum
Azer Bülbül'den, Müslüm Gürses'e
Bir vakitten sonra istemsizce gözlerim dolmaya başlardı zaten.
Ve gelmeyeceğini bile bile ağlamaya başlardım...