Seni Daima Seveceğim

Sen, beni yalnızlığımın zifiri karanlıklarına gömdün de gittin!..
Oysa...Oysa,söylemek istediğim öyle çok şeyler vardı ki sana,içimde...
Söyleyemedim, söyletmedin..
Fırsat bile tanımadan çekip gittin..

Sadece gitmekle kalmadın,beni temelimden yıktın da gittin...
Hiç merak edip bakmadan, ardında bıraktığın enkaza..
Sadece bedenim değil, ruhum da diz çökmüştü sanki o olduğum noktada..
Uzaklaşan topuklu ayakkabılarının her tak tak sesi,balyoz oldu sanki
Ve çaktı beni yerin dibine,her adımında biraz daha...

Oysa ben...Taa en başından beri bir gün gidebileceğini bilerek yaşıyordum..
Gideceğini sezinliyor ve onun korkusunu içimde sürekli taşıyordum...
Korkunun ecele faydası olmaz derler ya...
Bana da olmadı...Sen gittin...

Gidişinin ertesi günü senin sayfanı kapatıp,
Hayatıma yepyeni ve tertemiz bir sayfa açmayı planlamıştım,sen gidince..
Aldırmayacaktım,yaşama devam edecek,hele hele hiç ağlamayacaktım..
Yaşanmamış olarak kabul edecektim,tüm hayâl kırıklıklarımı..
Ama...Ama olmadı...Yapamadım..
Zınk diye durdu sana yıllar önce açtığım o sayfada hayatım...

Öylesine güçlüydü ki acılarım,öylesine acı veriyordu ki pişmanlıklarım..
Ne kendimi,ne kendime güvenimi,ne de yaralı yüreğimi aşamadım...
Seni hayat defterimden silmeyi başaramadım..
Bil ki,güzelim,şunu iyi bil ki; seni ben sonsuzluğa gömdüm..
Bil ki güzelim,ben sana açtığım sayfada diri diri öldüm...
Ve, bil ki güzelim,
Ben seni hep sevdim,daima da seveceğim...