Senin Suçun Yok

Yazmak sevgili ,
yazmak istesem de anlamayacağın aklıma gelince yazdıklarımı silmek ,
sildiklerime yazık demek bile zor oluyor...
Zor olan sensin sanıyordum...

İnsan kendini tanıdıkça ne kadar da yanıldığını anlıyor...
Tanıdığımı sandığım günler gibi ,
mutluluk denen açlığı yaşarken
kalemi kağıdı aklımın ucuna getirmediğim an kadar yanılmışım...

Herkes gibi birisin deyip haksızlık edemem sana , ya da onlara...
Hak etmemişim mutluluğu seninle , onu iyi anlattın...
Ne kadar haklıydın ya da ne kadar hakkımdın hiç bilmedim...

İlk öpücük hikayeme son olmuş...
Zehir mi desem geçmeyen sızı mı öyle bir şey işte
saçmalayan bir melankoli nöbetinde sevilmişim ,
yalnızlıklarına denk bilinmişim...

Kimsesiz ,
Kimliksiz ,
Habersiz ,
Nezaketsiz bir son olup ,
taburemi kırıp ayak altıma bırakan senken
Boynuma ilmeği geçiren oldum.

Senin suçun yok !!!
Yokluğunda başım dönüyor ...
Sallanıyorum....