Senindi Bu Emanet

Hey Şiirkolik sen nelere kadirsin...Maalesef yine uzun bir şiir.




Artık yıldızların sabrı tükendi
Ve delindi yeryüzünün atımsız kalbi
Şimdi ecelsiz,bol yazgısız ölümler
Bir bir solduruyor karanfilleri...

Başladı hamlesi hissiz kederin
Kara bir ağıttır artık,yağan her yağmur
Baldan zehir,küften elmas,global armoni
Antenlerden yükselen,o çığırtkan ses
Yıkar adım küreselleşen dünya...
Şimdi,üşüyen geceleri aydınlatan
Lambalar değil
Çağ yangını,durağanlık,hünersizlik
Ve Sam amcanın,akıllı füzeleri...
Sorgulasam,ibrişimli cahil diyecekler
Peki dünya,milyar yıldır dikdörtgen miydi?...

Ve
Sofralarda insan cesetleri...
Her gün yana yakıla içinden geçilen
Gül kokulu hülyalar
Mutlu bir hayatın kıyısına atamadı kimseyi
Bir adım,bir adım daha derken,insan
Her günü ötekinden düştü ve eksildi...

Ceylanlar ürkmüyor artık
Hileli aslan bakışlarından
Serçeler,yılanlardan korkmuyor
Çelişki,
Afili bir maskeye çeviriyor,bütün yüzleri
Ama sular öfkelidir,dağlar bitirim ve celalli
Yarım kalmış hayretlerle,ritim tutan kalp
Kınsız sevda,mefkureyle pek mesafeli...

Nasılda unuttun?
Seslerin cıvıl cıvıl,kanat çırpan renklerini
Gün ışığındaki,o billur cevheri
Şimdi ne bir şafak,ne de bir kızıl erguvan
Şimdi ağla ve de ki;
Ahvalim perişandır,elim yüzüm kan...

Bir çukur kaz ve hisset toprağın kalbini
Tanı,perde açılırken,çırılçıplak isyanı
Kır artık aczin şu iğreti belini
Koşar adım dur,yaşamın az berisinde
Ve bak bakalım;
Gölgen,haritanın tam neresinde...

İncittiğin kuşların ahıdır bu rüzgar
Bu dalgalar,küskün balıkların öfkesidir
Ey sanık sandalyesindeki hasarlı insan
Bil ki,ceza indirimsiz suçlusun
Tarih tutanaklarına çoktan,kaydoldu suçun...

Sen ki;
Uçurumdan korkar,toprağa basardın
Soluduğun hava,ne kadar da güvenliydi
Oysa,an meselesiydi yıkım
Zaman,bir karınca sabrıyla
Sünger perdelerin ardından seslenirken sana
Külden ve dumandan bahsediyordu
Sen hal yorgunu kafanı kaldırıp
Bakmadın bile,karşındaki dağlara...

Sen ki;
Bu çilekeş bahçelerin,en son güftesiydin
Küstürdün,geceyi,gündüzü,yeşili,maviyi
Geldin ve gidiyorsun işte
Miras bırakarak,doğmamış çocuklara
Şu renk tutmaz,harabeliği...

İzafi su aynalarında,hicran içinde
Uzaktan kendini seyreden ey
Ne görür ki insan,cürmünden başka
Suskun avaz,sahte beka,cılız heyecan
Oysa sen değil miydin,sarp vahalarda
Cananını arayan,o devasa can?...

Dünya ise eğer,şu dipsiz kuyu
Hayat,Pandoranın sihirli kutusuysa
Acemice kıyılarında dolaştığın düş,yanlızca
Start doğum,finiş ölüm,patentli bir koşu...

Ama diz dövmenin miadı az önce doldu
Kısık gözlerle ufka bakmanın...
Haydi davran;
Yeni iklimler bulup,göz yaşı tadında
Koşup dayanmalısın güneşin kapısına
Ey ahı yorulmayan dünya ecesi
Sen şimdi endamlı bir şafak olup
Doğmalısın yeniden,karanlığın yasında...

Mutluluğu da,zamansız bir vuslat say
Gelip dokunan kirpiklerine...
Say ki,bir kuştu,her gece senin için ağlayan
Bakıp,acıdan kırpışan,gül gözlerine
Bırak yeniden yorumlasın seni,senli yüzüyle...

Azminle görsün birde seni martılar
Merhametin ve gülümsemenle...
Günün gözlerine bak ve onu anla
Anla ki;değerin bin dünya kadar
Nehirler kadar seviyor seni
Yollarına ıslak bakışlar seren
Bir güz ötendeki,sırdaşın ilkbahar...

Eski romanlarda anlatılan
Bir düş masalına dönüşmelisin şimdi
Bir gece vakti,kör bir mum alevinde
Yazılmalı insanın,insanlık ederi...

Ve dinleyip öykünü,beli bükük dedelerden
Zamansız büyümeli çocuklar
Gülmeliler,gülmeliler...
Berrak bir kan yürürken ırmaklarına
Dağıtıp ufuklarındaki zemheri renkleri
Hiç tasasız,kaygısız
Yalnız baharın rengini çizmeliler...

Senindi bu emanet...
Bu dünya sana verilmişti
Göremedin heybetini,aldığın bir nefesin
Ekmeğin,suyun
Ve umudun kıymetini,bilemedin...
Haydi
Sarıl şimdi...