Sensiz Geçen Gün İçimde Sızlarken

Sabah erken kalktım; sen gitmiştin.
Yine yetişemedim o güzel yüzüne.

Dışarı çıktım.
Yağmur mu yağacaktı?
Gökyüzüne baktım.
Koca bir bulut geçerken
Islatıveriyordu ufak ufak
Şehrimin omuzlarını.
Ama yeryüzünü yağmurla kavuşturacak olan bu olamazdı.
Geçip gidecek bir bulut,
Nasıl yaşatırdı bu kavuşmayı şehrime?
Çılgınca yağmalıydı yağmur.
Toprağın içine çekmesini beklemeliydi aşkını.
Yağsa ne olur ki böyle damla damla?
Toprağın haberi bile olmadıktan sonra...

Ben her gün seni,
Yağmur bekleyen toprak gibi beklerim.
Akşam olunca gördüğüm güzelliğine bakar kalırım;
Bir şey diyemem ya;
Sen yine de bilirsin toprak gibi hasretimi.
Sana bakarken dolan gözlerim,
Günlerin yağmur hasretidir.
Çünkü sensiz geçen her saat,
Toprağın yağmuru beklediği
Kurak ve çaresiz iklimler gibi;
Sıkıcı, hüzünlü...
Ama geçici çaresizliğim,
Gün biterken,
Herkes,
Akşamın karanlığa göz kırpışından kaçarken
Bitiveriyordu ansızın.

Her günüm böyle sevgili...
Sensiz geçen saatlerde
Önüme cennet sofralarını da kursalar,
Böyle...
Seni gördüğüm gecelerde,
Yanına oturup saçlarını okşayamadığım saatlerin acısıdır belki bu hüzün.
Belki ara sıra kalbini kırışımdan,
Belki seninle yeteri kadar konuşamadığımdan...
Ama yine de bilirsin gözlerime baktığında değil mi sevgili?
Yıllarca biriktirdiğim aşkın tek sahibi olduğunu?

O bulut gibi miyim yoksa ben?
Yeteri kadar yağamıyor muyum hayatına?
O bulut gibi olamam.
Çünkü o bulut sevmez ki toprağı.
Geçip gitme,
Bir dağın doruğuna sığınma çabasındadır o.
Oysa benim çabam,
Her günün sonunda,
Tüm sızılarımı senin varlığınla iyileştirip,
Kuruyup yitmeye bırakmaktır yalnızlığı.
Seni kendi varlığımla sarmalamaktır,
Hiçbir şey beklemeksizin...

Ekim geldi, görüyor musun sevgili?
Şimdi biraz daha zor sensiz saatleri içmek...
Ekim geldi de, ağaçlar yapraklarını dökmüyor,
Belki de tüm sıkıntısı bundan iklimin.
Ama içimdeki tüm ormanlar yapraklarını döktü bile.
Ekimi yaşayabilmeyi başaran bir iklim var içimde.
Senin için hiçbir dengesini bozmadığım,
Huzurla yaşayabilesin diye bir doğa var orada.
Bilmesen bunu, her akşam yanıma dönmezdin, değil mi?

Geçmişe dair tüm acılarımı bana unuttururken
Yerine koyduğun güzelliğinden çok fazlasıydı zaten.
Bana yeni bir dünya büyütmeyi öğrettin hayatımda.
Bense o dünyayı senin için büyüttüm.
Beklemiyordun bunu.
Ama kabul ettin bu dünyada yaşamayı.
Koşulsuzdu yaşayışın;
Koşulsuzdu senin için yapışım her şeyi.

İşte bunlar da bitmek bilmeyen saatlerde,
Senin için yazabildiklerim
Sensiz geçen gün içimde sızlarken...