Sensiz Hayat Yerin Dibine Batsın

Gecekondu çatılarını söken rüzgarlara verdim seni
Kaldırdım gözlerimi verdiğim beyaz bulutlardan
Sensizlikte çiçeklendi öksüz çocukların yanakları
Kanatları yarasız hüzünsüz kuşlar artık mavide süzülen
Düğünlerde en çok halay çeken benim
Yürüdükce güneş hızıyla kaçıyor karanlıklar
Sensizlik sabun köpüğü gibi hafifmiş meğer
Desem de inanma sakın
Sensiz hayat yerin dibine batsın...

Oh be!...
Sensizliğin kuvvetiyle tırmandım uçurumlardan
Düzlüğe çıktım
İlk öpen sarı papatyalardı yanağımdan
Sevinçlerimi ektim bir-bir Anadolu topraklarına
Bayram sabahları ilk öpen bendim ana elini
Ezo gelinin sevdalandığı dağları üstlenmiştim
Zafer türkülerini dolamıştım dilime
Yüreğim bitimsiz mutluluk kaynağı
Desem de inanma sakın
Sensiz hayat yerin dibine batsın...


28 Kasım 2010-Gebze