Sensiz Yaşamaya Alışamadım

'Kimseler bizim kadar paylaşmadı...
Beni sensiz,
Seni bensiz bırakan,
yaşatan
Yokluğumuzu...'



Ve /Sonra..

Kavuşmaya görsün ellerimiz ellerimize..
Gözlerimizdeki o özlem dolu bakışlarımız
Karşılaşmaya görsün sevinçler içinde..
En çok da,
Dokunmaya görsün dudaklarımız dudaklarımıza..
Ah, o hasretliğimizi bitiren
O sımsıcak öpüşmelerimiz...

Nasıl da yanardık,
Nasıl da atardık kendimizi ateşlere
Yok gece saat üç olmuş..
Yok saat dördü geçmiş
Gelmişiz saat beşlere....
Hiç anlamazdık...
Doğrusu bu ya..
Hiç de umursamazdık.

Ve /Sonra..

O zaman biterdi yalnızlığımız.
Dinerdi bütün acılarımız..
Biterdi onca hüzünler..
Söndürürdü gözyaşlarımız
İçimizdeki alevi...
Apansız unuturduk yokluğumuzu...
Yeniden yaşardık çocukluğumuzu..

Ve /Sonra..

Kimselere yokluğunu anlatamadım
Hiç kimselerle paylaşamadım.
Kaç gün, kaç hafta..kaç ay..
Kaç yıl geçti aradan?
Sensiz olmak bana yakışmadı..
Sarhoş oldum çok gece.
Yine çok gece
Sokak sokak dolaştım Bornova'yı /İZMİR'i..
Sensiz olmanın binbir çeşidini denedim.
Binbir şekillerini yapıştırdım üzerime
Olmadı işte /olmadı !!!
Sensiz olmayı
Bir türlü kendime yakıştıramadım.

Ve /Şimdi...

En kötüsü,
En acısı da..
Sensiz yaşamaya hiç mi hiç, alışamadım...