Sensizliğe

Çürür gecenin rahminde
yorgun bir mehtabın son ışığı
cennetin gözleri,
karanlığa düşmeden
evvel
yürüdüm yürüdüm
kaldırımların sessizliğinde
ayak seslerimde aradım
içimin dehlizlerinde kaybolmuş
benliğimi,
ve sonra irkildim
gök gürültüsü ile
mevsim sonbahar aylardan ekim

yarenlik ediyorum yağan yağmura ve
sonra
ıslatıyorum çatlamış dudaklarımı
takvimlerden kovulmuş zaman
sensizliğe göç ediyor yine.