Sensizliğe Mahkum

yavaş yavaş geçen ömre mi
sessiz sedasız sensiz geçen güne mi
içimde alevlenen hasret denizine mi
bilmemki meleğim hangisine yanayım

sessiz sedasız limandan kalkan gemiler
seni bir adım daha uzağa götürdüler
bir daha kavuşmak nasip mi bilmem
beni sensizliğe mahkum ettiler

şimdi bir deryayım sanki
fırtınalar kopar durur yüreğimde
tükendi gençliğim dertler içinde
lanet olsun senden ayrıldığım güne

gözler görmezse gönül unuturmuş
yıllar oldu ben unutamadım
zaman dertlere ilaç olurmuş
sensiz geçen zamanı yaşayamadım

ağlamak istedim yaşlarım akmaz
derdime çare sensiz bulunmaz
senden gayrısı bana yar olmaz
beni yalnızlığına mahkum ettiler

belim büküldü saçlarım ağardı
sensizliğe mahkum olacak ne vardı
herkes sevdiği ile gezerken
benliğim için için ağlardı

ayıracaklar dedim sen inanmadın
bir gün olsun beni anlamadın
senin için öleceğime sen inanmadın
sensiz geçen ömürden tad almadım