Sensizliğin Ertesi

"Sessizliğin ertesi fırtınadır malum"

Şimdi,
Sensizliğin ertesi
Soğuk bir kış gecesi
Dolunaya hayran her bir yıldız
Kandırılmış duyguların ortasında
Bir ben varım
Bir yanım yarım
Terkedilmiş
Yapayalnız...

Gülmeyi öğretmiştin ya hani
Şimdi de ağlamayı öğrendim sayende.
İçimde kopan deli fırtınaların sessizliğinde
Yaşamın kıyısında
Sensizliğe direndim
Yaşamın kutsiyyetini
Ve, kıymetini
Bi kez daha yeniden öğrendim...

He,
Şimdi dişlerimi sıkıp
Dudaklarıma kanamayı da öğrettim
Gülerken ağlamayı
Ama iki şeyi beceremedim var ya
Bağışla.
Aldatmayı
Ve, ağlatmayı...

Yitirmeden sana ait içimdekileri
Kafamı duvarlara vurmayı da öğrendim
Çıldırmadan paralamayı.
Ama var ya;
Bir türlü öğrenemedim
Adam karalamayı...