Sensizliğin Sessizliği

gölgelere eş

yalnızlığım düşüyor

duvara yaslı bir kilimden

her akşam kendi içime dönüyorum

oturup hayaller kuruyor aklım

bir rüzgar çıktı çatılardan yüreğime indi

çırpınıp duruyor saf kalbim

görmeni isterdim aldığım şekli

karnıma çekili bedenim

cenin vaziyetinde

dört duvar muhafız

sessizliği bozuyor gök gürültüleri

yalnızlığımla sırdaştı duvarda asılı kilim

ve korkuya sarılı gözlerim

terk etmiyorlar beni

giysilerim eski fakat

düş zenginiyim

bir masal yalnızlığıyla kilim

her akşam ruhumu dokur

kimseye benzemez bir dostluktur

dünya yetersiz dışarıda

kendimle kavgalı

herkesle barışığım

beni sen anlardın sen de gittin

sessizleştim

arada bir senden haber almış gibi

ruhum sevinçli olur

gelir içimi ısıtır

uçuk gülüşlerinden biri

varlığımın hiç bağışlanmaz ürkekliği

hiç olmadık cesur düşlerim

o gizli tutkularım

zaman aşımına uğradı

göçüp giden ölüler gibiyim

gözlerim yokluğuna dargın

sen yoksun sessizleştim

şehirde bıraktığın anılarla gezindim

duvarda renkleriyle kilim

kalmış öyle içli

en sevdiğim halindi

uyuyan kirpiklerin

yıldız dolu çehren

çiçek kokusu nefesin

sessiz akşam sensizdi

hüzünlü gece başladı

rüyalarım geçiyor gözlerimden

gecenin siyahında kara tren ..

26.03.2022 / istanbul