Sensizliğin Zulmü Geceye Gebe Bırakır Güneşi

Seni sevdiğim sürece,
ölmeyeceğim...
bedenim karışabilir toprağa,
ya da Nazım Usta'nın dediği gibi sevdiceğine;
bir kavanozda kül olup,
bekleyebilir sana karışacağı günü,
ama ruhum ölmez aşkının makamında...

baharların arkası kesilmez,
yokluğun işkencelerin en belası da olsa,
güneş doğmak zorunda sabaha..

bir gece,
güneşi doğuramayacağız diyor gibisin,
belki ben görmeyeceğim ama,
sen yine hissedeceksin..

bir umut,
ne boranlarda çıldırasıya,
yenilmedi çınarlar,
yıkılıyorken söğüdün dalları,
fırtınada...
umuttu tutuyordu sevgilim,
çınarı dünyada...

sevda sisli bir yolculuk,
ne çiçekler açacak,
güneş doğunca,
bilirsin;
bahara yenik düşmez aşk,
yine koşacaktır,
çocuk gibi kırlarda...

ben sevgilim,
gülüşünü özledim,
ne bir kül olmak ister bedenim yokluğunda,
ne toprağa sermek bedenimi,
düşünmeden geleceği..
ben sevgilim,
sadece sen olmak isterim,
gözlerin gülerken belirmek,
aynada..

zira sevgilim,
sensizliğin zulmü,
geceye gebe bırakır güneşi,
masalarda...

Mayıs/Antalya