Sensizlik

Sensiz ve sessiz bir kentin içinde;
Şiirlerimi asıyorum boynuma.
En cılız tümcelerimi geçiriyor,
Eğiyorum yüreğimi yokluğuna.
Efkarımı çalıyorum donmaya yüz tutmuş,
Mürekkebin dımağına.

Ellerimi koyuyorum;
Tam sol yüzümün asıklığına!

Solgun bir dert sefası ,
yüklüyorum sol yanıma.
Çok sevdiğin niçinler/le,
Susturduğun nasıl/larıma,
Bölünüyorum param parça.
Seni bana yazıyorum.

Biliyor musun?
Çok yoruldum.

Duruldum.

Ah!!!
Keşke;

Akabilseydim ...
Kalemimi eğip sana yazdığım,
Hasret kokan şiirlerim gibi.

Kapılsaydım keşke...
Bir tufana günahlarından arınmış sular gibi,
Patikalardan geçip de dik yamaçlardan atlasaydım,
Hırçın ve arsız ırmaklara doğru da.
Ulaşsaydım ben sana..
Yaslasaydım yüreğimi yüreğine.
Sen gülünce yanağında oluşan çukura,
Ben ölünce mezarımı kazsalardı keşke.

Kanatlarım olsaydı da uçabilseydim esen rüzgârlarla;
Gece olmadan kavuşsaydım keşke ,
Hasretim sana.

Viraneyim , beyhudeyim bi çareyim.
Sensiz ben hiç bir şeyim.

Esirim sana ,esaretim var topraklarında .
Sana hasret ;
Tutsak uçurumların üzerinden süzülerek,
Düşerim tan vurduğunda şafağın erken vaktinde,
Sensiz günün ilk doğduğu yere.

Keşke! Dokunabilseydim
Kaleme dokunduğum tutkuyla,
Gri renkte bulutlar,
Ruhumu kaplamadan önce.

Sensiz şehre bakan bir pencereden,
Parmak uçlarımla gökyüzüne.
Şiirler yazabilseydim,
Keşke ..

Ve keşke assaydım senli düşlerimi
Kader ilmiğiyle ördüğüm ipi geçirdiğim dar ağacının dallarına.

Ve sen keşke vursaydın da düşseydim düşsüz düşlerimin dibine.
Son nefesimi verseydim kollarında.