Seperat

Şehirler sürgünü
masalcı kurgularda
yol ve cam uzayan saçların
dizinde uyuyan bir çocuk
renk çarpıntısı düşlerde
uyur suya emanet derin
ağzının kıyısında yol şiirleri
elinde bir kitap yüzümü sakladığım
kayısı kokusu elleri bir kadın
henüz sıcak parmaklarındaki La
biliyorum her defasında bakıp ağlayacak
kentler düşecek yağmalanacak içimdeki leyla
varlığımın inkarı ise yokluğun neden ki
hangi dilde ölüm usulca düşmeye benzer
üvey çığ çoğul yalnızlıklar nöbetinde

Kimsem kimsen ki sen kanıma zerk edilen
avuçlarıma gözlerini parmak uçlarını şiirlerimi
bırakıp gitmesen üşüyen sokağım ıslak meridyen
bozulur suflem ses versen su versen
ben yağmursun desem bozkırım özgün yaram
bölünmesen dağılmasan sayrı döngülerden
işte kırık bir bıçak unutulmuş kanda düşü
liflerimden içeri kopan zamanın gövdesinden
orda biri var burada birinin ahvali
orda biri burada intiharı itirazı izafi diye
itirazı kendine düş bozan imge kıran
kendimden utanırım bir günü bile seni düşünmeden bitirebilsem

Sendeki beni anımsa ve unutma çıplak kalır gözlerin
derinlik verir gözyaşı ağlayışı içe akarsa her yemin
düğümlenmiş saçlarının tılsımı mavisiz bir deniz
ya da sirensiz şehir sokakları çocuksuz
kalemin kağıda döktüğü şiirleri ya da
her cinayet kendi krokisini çizer gölgesine
gerisi sis kum haziran dehlizi muamma
yaz ortasında üşümeleri bir de

şehrine yakılmış iki mum şimdi gözlerim
gülerek gömüldüğüm gamzelerine çekincesiz
ve kendimi asarken kirpiklerinin çarmıhına
cüzamlı bir besmeleyim Sevgili...

CC_

28-Mai
Aachen