Serçe II

Hissiz gri bir kanat çırpınışı gibi kaldı hayat
Serçenin kahverengisinden utanması kadar acıydı
Tüy gibi hafif kalmayı özleyişi
Göklerin sert rüzgârlarına direnmişti ama
Kudretli bir duygu yoksunluğu sıçramıştı başına
Esmer karabataklarla baş başa kalışına mı yansın
Kahverengisinden utanmasına mı?
Bende ise göklere hasretlik olsa da
Gökler dururken yerin dibini tercih edenleri izlemek
Zevk vermese de acı da vermeyecekti bir süre sonra
O 'bir süre sonrayı' yakalamaktı asıl güçlük
Bulunması gereken şifa otuydu da
Hangi dağda gizlendiğini bilenleri aramak gibiydi
Çıktığım yolculuk
Yürüyorum, arıyorum
Ayaklarım üşüyor ama karlı dağların beyazında
Temizleniyorum ondan yavaş yavaş
Yerin dibindekilerin kararmış yüzlerine doğru