Şerefine Ey Sevgili!

Evet mahçupum...
Evet üzgünüm...
Ve evet senin kadar bende ağladım
Katili olduğum duygularına...

Demiştin ya hani 'neden boynun bükük?
neden bakamıyorsun yüzüme mahçup musun?'
diye.

Cevap verememiştim
Gururumdan belki,
Belki de sevginin ağırlığından.
Evet mahçupum,hem de çok...
Ben bir aşkı öldürdüm,
Ben en güzel duyguyu,
Ben hayatımı öldürdüm.
Kısaca ben bizi öldürdüm...

Nasıl mahçup olamaz ki insan ey sevgili?

Sebepsizdi bunca öfke,yaşananlar,ayrılıklar;
incir çekirdeğini doldurmazdı kavgalar,
Ama şu koca yalnızlığımız doldu bak.


Şimdi ben ; kendime
sana,
aşkımıza,
sevgimize ve
bitirdiğim bize son kadehimi de kaldırıp içiyorum
Şerefine ey Sevgili...!