Ses Etmeden

Bir an kalakaldım öylece sokak ortasında,
Ağzım dilim sustu kaldı;
Sanki bir daha konusmamacasına..
Yanaklarımdan buz gibi bir sel akıyordu sanki,
Nefesim kesilmiş kelimeler boğazıma düğümlenmişti..
Milim milim eriyordu bedenimin her bir karesi.
Gitme diye haykırıyordum içimden,
Ama hiç kimse duymuyordu sesimi.
Feryat çığlıkları yükseliyordu her bir taraftan,
Gözler ağlamaklı,
Nefret edermiş gibi sanki hayattan...
...
Artık kalkmıstı;
O hiçbir zaman geri gelmeyecek olan tren.
Gidiyordu bombos vagonda cansız bir beden,
Gidiyordu hiç kimseye bişey söylemeden...
...
Bekliyorum hala geri dönermi diye..
Bazen bende gitmek istiyorum,
Kimseye ses etmeden...

daha 17 yasında kaybettiğim arkadasım anısına...