Sesini Kısın İstanbul'un

-Hüzün'e...-

Bir kadim yalnızlığa düşmüştü elleri
Haliç'i bana bıraktı saçından kopan zülüf
Yıldızları uğurladı göğe bir kap su dökerek
Kaç gönlün şakağından vuruldu hatıralarla
Her zemheri solukta vurgun yiyerek

Üzerini örtsem akşamdan kalmış vedanın
Yaramda tuz kokusu kalır, sinemde çukur
Kuşlar acıtır özgürlüğün kayıp yüzünü
Zindanlar döver demirini ağlamanın
Sofralarımda ağırlarım Yedikule'li hüznü

Sokaklar... Derin ve korkuludur sen uyurken
Bir yüzü döşek, bir yüzü kayıp inci
Kaldırımların döşüne uğrayıp geçen rüzgâr
Serin bir Eylül sabahı gibi tutkuludur
Sualsizce nutkumu dinleyen sokaklar

Sen uyurken uykusu kaçtı gemilerin
Volta atıyordu denizde çığlıkları
Dalgalarda imzası kalır gibi şairin
Berceste oluyordu dilime sıçrayan dize
Deniz kokuyordu sevdası şiirin

Bu ışıklar, bu güz, karşı kıyıda ağlayan saz
Cumbalardan süzülüp göğe karışan ses
Hüznümü tercüme eden dilsiz yakamoz
Ayağımda güller ezildi musiki tepelerinde
Bülbüle terki oldu güldeki toz

Ah ne güzeldi göğsünde çırpınan kuş
Benim ak öpüşlü ürkek güvercinim
Kafeste asiydi bazen, boşlukta sarhoş
Yokluğumda uykusuzluklar deviren
Güvercinim uyuyor, ne kadar da hoş

Eski bir şehir gibi gömüldü artık
İkimizden kalan şey hatıralara
Belki yağmurun koynunda, belki de bulutun
Başımda dinmez bir sızıyla çoğalırken aşk
Ne olur sesini kısın İstanbul'un!