Sesinin Karanlık Suları

Geceler bir türlü sabah olmak bilmez,
Gün ışığının perdene vurması için her saate baktığında
gelmeyen güne karşı öfke dolar için,

Gecenin karanlığında gündüze duyduğun özlemle
Ay ışığının solgunluğunda
yalnızlığına yakınırsın,

Bazen pişmanlıklarınla vurulursun,
Bazen yaşadıklarınla..

Gecende saklı kaldığına inandığın hayallerin
ansızın avuçlarından uçup gider,
Ve bir nehir gibi içine akar gözyaşların,

Gecesi uzun olan günlerin başladığı yerde
Umutlarınla birlikte hayallerinde terk eder bu şehri,

Her biri sonsuz bir rüyaya açılan sokakların kaldırımlarında
dağılan ayak izlerinde bulursun o yorgun bedenini,
Yıldızlar aydınlatmaz olur artık düşlerini,
Sesinin karanlık sularında dolaşan
(U)mutsuz bir hayalet olursun..

Yaşadıkça eksilirsin..

Düşüncelerin dağılıp gider
Artık son sözünü söyleyecek
hiç kimsende kalmamıştır geriye..

Ve sen kimsesizliğindeki suskunluğunda çoğalırken,
O masum yalnızlığındaki
Ve o sessiz çığlıklarındaki gecelerinin isyan şarkısını da
Bir başına söylemeye başlarsın artık..