Sessiz Bırakma Beni

Susma ne olur!

Susarak konuşanları anlamaya çalışırken yitti ömrüm. Solgun bir gül yaprağı gibi savruldu dünüm. Anla ki yorgun gönlüm...

Yine de...

Dillendirmesen de...

Kavrayabilirim, bana konuşmak istediğin gizli dilin, sırlı öğretisini... Kalbinin sesini işitebilirim kilometrelerce uzaklardan. Apansız bitmesine rağmen, en mühim detayları atlamadan, bana bıraktıkların değerliydi. Saatlerce dinledim... Sonra tekrar dinledim; Varlığını duyumsadım. Soluk aldım. Yaşadım seni...

Bu koskoca dünyanın sessiz kalan kısmında sensiz kalmak da varmış... Sessizliğin o tiz çığlıkları zihnimde yankılanırken, iliklerimde ve her zerremde hissediyorum sensizliği...

Gece yelinin getirdiği kokuda önce elini, sonra tenini buldum. Ne olur kendini getir bana ki kendime geleyim... Anladım ki ruhummuş sesin ve nefesin...

Ne olur!

Bunca SENSİZ bir dünyada, SESSİZ bırakma beni...


Antakya, 22 Eylül 2017
Ali ASAFOĞULLARI
.
.
.
Bu koskoca dünyanın sessiz kalan kısmında sensiz kalmak da varmış...
.
.
.
.