Sessiz İsyanım

../
Susturdum içimin sesini, kırdım kalemi
Üstü, başı sen kokan
Ve dizeleri seni söyleyen şiirlerim yok artık...




Mülteci bir yalnızlığın dizlerine başımı koyarken
Kimliksiz cümlelerin arasında
Bir elimde kalemim
Bir elimde yüreğim
Hep seni aradım
Hep seni yazdım...




Aklımın uçurtmasına asıldıkça
Yüreğim hep sana kaydı
Öfkesine yenilen çocuk gibi
Asılıp, durdum aramızdaki ibrişim ipe
Tam koptu derken yeniden düğümler attım
Belki çaresizlikten
Belki de yokluğunun, bir uçurum taşımasıydı içinde




Oysa;
Kıvrılan yollar kadardı
İç çektiren özlemlerim
Bazen içimde uzar giderdi gidilmemiş yollar
Bazen de yakınımda büyürdü
Sana çıkmayan her yol kanatırdı
Bir gülüşe sakladığım, kaçıncı hançerdi
Ah! Çektikçe içimi kesen?




Belki de
Cümlelerin devrik ve yerine oturmamasındandı eksik kalan
Ya da kendimi ifade edemeyişimdendi
Dilimin, içimi taşa tutması
Sana ve kendime suskunluğum
Özlemdi
Gelemeyişimdi
Gelmeyişindi
Bu yüzden cinnetimdi
Sessiz isyanım!...