Sessizce

yoklugun bır kor gıbı yanarken ıcımde
yıne hasretın duştu yuregıme sessızce
yalnız odam daoturmuş seslenırken kendıme
boylesıne bır şiir yazdım sessızce
gunlerdır hasretım sevdıgım sana
ne sesını duyuyor ne yuzunu goruyorum
boylesı bır yalnızlıkla erıyorum sessızce
kara bır bulut gıbı kaplıyor sensızlık yuregımı akşam olunca
senı arıyorum kör olası akşamlarda
yoklugunu hatırlatıyor bana sessızce bır kez daha
ıcın ıcın yanıyor sessızce aglıyorum
evet caresız kalmayı bende ıstemıyorum
kurtulamıyorum bır turlu bu kör olası dertten
karanlık basıpta guneş kayboldugunda
sensız bır gun daha gecer sessızce omrumden..