Sessizliğimi Boynuma Asıyorum

Kırıyorum
Gözlerimdeki kan çanaklarını.
Hüznüm düşüyor
Çiğinden üşümüş yapraklara.
Sonra sımsıkı sarılıyorum
Bastığın topraklara
Yalnızlığımı ararken
Saklanan güneş ardında
Utanmış yüzümün
Korkaklığı siliyor izlerini.

Nefes almaya çalıştıkça aklım
Bir su gölgesinde
Şakaklarıma çivi çakıyor
Sonra üşenmeden gidiyor...

Ölüm ilanı mı veriyor...!!!
Manşetlerinde;
Yalnızlığımı sulara bulayıp
Kan çanaklarında
Düşlerimi yüzdürdüğüm yazıyor.

Sonra,
Düş yaprakları kuruyor
Çiğinden hiçbir şey kaybetmeden,
Derin bir nefes çekiyorum
Korkaklığına aldırmadan
Bir toprak da daha
Yüzümün yalnızlığını yakıyorum.
Sessizliğimi kurutup
Boynuma asıyorum.