Sessizliğin Ardından

pek bi ağır bu ara havalar
ne kuş cıvıltıları aydınlatıyor sabahı
ne güneş ısıtıyor kanımı

cemresine sağır artık ilkbahar...


ağır bu ara susmalar
ne dillerde konuşmaya niyet
ne kelimelerde kifayet

hakikate kör artık anlamlar



hal böyleyken
umut sandığa gömülmüşken
hele de maviler puslu griye gebeyken
bilirim/ bundan gayrı
biteviye sonbahar

önü kar...
ardı kar...



zaten bunca ihaneti/ ancak
-ki cümlemize müstahak-
körlemesine beyaz aklar