Sessizlik

Susacak kadar aç mıydık kelimelere...
Ya da konuşamayacak kadar gururlu?
Hazır değil miydik açılmak için denize?
Sen ve ben dolu bu yelkenle...
Kurbanın olayım esirgeme benden kelimelerini!
Sende gönlümün duymak istediği o kadar çok şey var ki...
Yapraklar gibi dökülsün dilinden, söyle...
Yağmurlar gibi... Söyle...
Bir çift el yükseliyor göğe,
Gönül çeşmesi açılıyor ve ıslanıyor seccâde...
Kâinat ters dönmüş sanki!
Oluk oluk dua akıyor gökyüzüne...
Aminlerle başlayıp aminlerle biten yakarışlar arasında
Adın geçiyor her saniye...
Dört duvarla kaplanmış yalnızlık bıraktın
Varlığından arta kalan günlerde...
Günlerde... Gecelerde...

Susacak kadar aç mıydık kelimelere...
Yoksa kırkı çıkmamış mıydı sevginin?
Hep hatırla... Son karşılaşmadaki sessizliğinle
Öksüz bir çocuk bıraktın geride...
Öksüz bir çocuk! Senden sonra yakaları bir araya gelmemiş bir çocuk!
Paçaları çamura bulanarak umarsızca koşuşturan
Bir çocuk bıraktın geride...
Geceleri ateşlenen bir gönül
Ve havale geçiren bir rûh...
Yelkovan dahi dayanamadı
Düştü yere...
Akrep... Zehrini kustu tüm kiniyle...
Saatler, seninle durdu bu gece de...
Saatler sustu, sessizliğinle...

Susacak kadar aç mıydık kelimelere...
Susacak kadar mıydı değerimiz?
Dilinden dökülmeyecek mi bir kelime bile?
Bağır, küfret, bir şeyler söyle!
Ama kurbanın olayım...
Kurbanın olayım ey şâhâne!
Sözünü esirgeme...
Sözünü... Esirgeme...