Sevda Meleği

yeryüzüne yanlışlıkla inmiş bir melekmiydi
kirlerinden temizlenmeye çalışan bir günahkarmı
güldükçe kainat coşkulanırdı sanki
hüznü gökyüzünü bulatlandırırdı
hiddetinden şimşekler çakar gökyüzü kızıla boyanırdı
insanca duygulara sahipti herkes gibi
insanüstü bir yüreği vardı aynı zamanda
bakmışsın masum bir çocuk
dönmüşsün vahşi bir kadın
neydi onu böylesine büyülü kılan
hangisiydi sonuçta o hertürlü kendisiydi
hayattı anlamlarına anlam katan
bazen kabuğuna çekilir çocuçka ağlar
bazen hayata meydan okurcusuna başı dik ayağa kalkar
hayattan bezmişçesine yorgun aynı zamanda
hayata gemici düğümüyle bağlı hayalperest
her insan gibi hayatın ikiliminde sıkışmıştı çaresiz
olgunluğuna rağmen çocuk kalmayı başarabilmiş
hayatın çenbelerine rağmen ayakta kalabilmişti
düşmüştü kalkmıştı herkes kadar kirlenmişti
ama tertemizdi yüreği
hiçbirşey çamurunu sıçratamamıştı yüreğine
hayal edilen aranılan bir yürekten ötesi vardı onda belkide
korkuları vardı izin vermeyen yüreğine
kimse bilemezdi içinde kopanlar fırtınaları
hangi dehlizlerde kaybolmuştuda yolunu bulmuştu
anlatmazdı bilinmesi gerekenden fazlasını
hayalleri vardı gerçekleşmesine izin veremediği
değişmeyecek gerçekleri vardı inanmış olduğu
umutluydu fakat hep mutsuzdu
hüznün buğusuyla bakardı gözleri
derinlerden bir bakıştı onunki
birşeyler anlatmaya çalışan
susardı konuşurcusuna susardı
suskunluğu kalın bir roman gibiydi
yüzünün her çizgisi başka bir hayal kırıklığı
kıskanılıcak kadar güzeldi belkide
görünmeyen bir güzellikte...