Sevgili Dağ

Yol ormanın içinden uzuyordu karanlığa
Semaverde tüten çayın kokusunu almıştım
Işık vurmasaydı, göremezdim ağaçları
Yıldızları sorma, onların alemi başka

Usulca ilerliyordu yol
Ormanın sessiz feryatlarını duyar gibiydim
Yarasalar havayı yararak ilerlerken
Gözlerimi kırpmamı beklerdi korkarken

Ve sana gelince
Sen her zamanki gibi güzeldin
Kıyamadım bakmaya, utandım
Başımı öne eğip geri kaldırdım
Soluduğum nefesi en derinlerimde hissedince
Haykırdım;
"Âh zirvesine öldüğüm Dağ! Öldüm!"

Sustum, sıra sendeydi
Tek kelime konuşmadın
Duymuştun ama, ıssızdın bu gün
Kuşlar konmadı mı ağaçlarına
Güneş değmedi mi kayalarına
Rüzgar esmedi mi yamaçlarına
Konuşmuyordun, beni izliyordun
Sustun...

Bak! Ben geldim
Lakin hoş bulmadım seni
"Âh uğruna şiirler yaktığım Dağ! Yandım!"
Arkamı dönecekken bir ses...
Zirvelerde bir kıpırdanma
Rüzgara fısıldanan bir kaç mısra...

Ayaklarım yerden kesildi
O ne güçlü sözlerdi öyle Dağ!
Ait olduğum yere gidiyorum
Aç kollarını Dağ!
Sana geliyorum
"Âh zemherinin kefeninde beni yaşatan Dağ! Beni bırakma!"

28/10/2016___21:05"