Sevginin Arifesine Rapt Edilmiş Tanıklar.

Eşe eşe bulduğum karanlığın kasıklarından,
Günah sağıldığında.
Günün çiğ ışığında tövbelerin seslerine cereyan etti güneş.
Toprak çatlak çatlak bakındığında suya, çoktan boğulmuştu karıncalar.
Sevgi arifesini ters tepen saatler


Rüzgarın kefen giydirdiği yapraklara,
Kendi mezarlarını kazıttı.
Sabah arası kokuşmuş yağmur, harap ettiği gül,
Pencereden gelen ihmal edilmiş sesler,
Bana geçmişin tabutunu taşıttı.

Sevgi arifesinin ötesiz hiçliği,
Kötürüm bir zikrin, salaş mabedinde gizliydi.
Aşk kurnasında kirli sular içirildi, gözlere mil çekildi.
Yüreğe rapt edilen hıçkırıklar düğüme gerildi,
Rezillik oburu karanlıklarda...

Sevgi fıtratının zalim tutkusu,
Tüleklik değildi! Bu ham sevdalara...
Varsa dünya kepazeliği benliğimde tutunsun.
Ben sevdim,
Gönlüm arifesinde kurusun...

Yırt; yırtıklarından akan lal zamanı,
Kurdeşen acılarda tünenir tanıklar...

Lanet çeperlerinde kanatan tellerin,
Güneşi kanatmamasıydı tek gerçek.

Hayası süzülmüş bakışların tek efendisi aşk mıdır?
Beni bana, seni bana,bana seni yakan doğurtulmuş tenler midir?


Sevgi arifesinde rapt edilmiş tanıklar...

Pişirilmiş bir dilim vaktin,
Kırıntılı saatlerinde,
Beratı gelmiş hislerinde ,
Bana da ayırdılar bir parça rezillik
Terfi etse de onur, ah dedirtti yine de sevda.

Evrildiğim, evrenin kahrına duvar öremedim.
Sicilsiz gözyaşlarından akarken lav korkulu hüzünler...

İmsak tebessüm yağdırır şimdi, bekleyenlere bekleşenlere...