Sevgisiz Yüreği Taşımayacaksın

Aldım yüreğimi ellerime

El olan sevdiklerimden uzağa

Yürüdüm sessizce

Hüzün denizinin sahilinde

Dalgaların hırçınlığında

Kulaçladım hayatı inadına

İncitmemek olan sevginin hürmetine

Ama hayat salt sevgi değilmiş

Geç öğrendim küçüğüm

Öfkekıranı yıkılmış bir yüreğin

Yeniden yıkıldım her dalgasında

Kışına bahar oldukça

Acısına umut oldukça

Öfkesine toprak oldukça

Hatasına gece oldukça

Sustukça, anlamaya çalıştıkça

Hoyratça yağmalandı

Sevgi adına birliktirdiklerim

Karlar yağdı güvendiğim dağlara

Hayatın imbiğinden süzülen söz

Sevmek incitmemek kadar

İncinmemekmiş geç öğrendim

Kırılmasın diye kırılmak

Üzülmesin diye üzülmek

Ağlamasın diye ağlamak

Yorulmasın diye yorulmak

Öfkelenmesin diye alttan almak

Acizliği kadere taşımakmış

Çok geç öğrendim küçüğüm

Gerektiğinde arkanı döneceksin

Alttan almayacak susmayacaksın

Yumruğunu sıkıp masaya vuracaksın

İnceldiği yerden kopsun deyip

Sevgisiz yüreği taşımayacaksın

Hak etmeyenden yüz çevirip

Gözyaşlarına boğulmayacaksın

Arkasını dönüp gidene

Dur demeyecek yasını tutmayacaksın

Ki en büyük ihanettir unutma

Sevmesini bilmeyeni gönlünde taşımak

Seyit Ahmet Uzun