Sıfır Noktası / Karanlıkta Bir Başına

Işıklar söndü Doğuş, o parlak lambalar artık canını yakamaz,
Burası sessizliğin zirvesi, burası acının en dürüst hali.
Kimse gelip de "geçecek" diyerek ruhuna dokunamaz;
Çünkü bu, bir kadavranın kendi kendine söylediği son ninnisi.
Onun başkasını sevdiği o sokakta, sen kör bir kuyusun şimdi,
O başkasına bakarken, senin içinde koca bir dünya devrildi.
"İtiraf edemem" dediğin o cümle, boğazında paslı bir çivi;
Sustukça battı, battıkça o çok güvendiğin gençliğin eğildi.
Ekonomik bir enkaz değil bu, bu tam bir ruh taksimi,
Cebindeki boşluk, kalbindeki o büyük yokluğun kardeşi.
Sen onsuz körsün, o ise görmeyecek kadar sildi ismini;
Mezarının başında nöbet bekleyen, kendi hayalinin leşi.
Duyuyor musun o derindeki kemik sızısını?
İliklerine işleyen o soğukluk, neşterin değil, gerçeğin kendisi.
Bir başkasının baharında, o yaşıyor en güzel yazını;
Sana düşen, bu karanlıkta kendi sesinin en boğuk aksi.
Mezarlıklar Şairi sustu, kalem kırıldı bu tenhalıkta,
Neşter artık sadece bir hatıra, o soğuk metal yorgun.
Sana "nasılsın" diyenlere, bir mezar taşı gibi bak şu hayatta;
Çünkü en büyük zafer, kendi karanlığında en derin boğulmandır senin...