Sığınağımın Adı Yok

İçimde bir yer var…
Ne haritada yeri belli
Ne adı biliniyor herhangi bir dilde.
Ama ben biliyorum onu.
Ve bazen, çok özlüyorum.

Göğü masmavi bir özgürlükle örtülü,
Kuşlar susmadan uçuyor orada.
Rüzgâr bile nazik,
Ağaçlar bile konuşkan.
Toprakta yürürken değil, sanki bağışlanırken hissediyorum kendimi.

Ama bazen…
Bazen o yerde de yağmur başlıyor.
Gözlerim değil, kalbim ıslanıyor.
Bir cümle geliyor geçmişten:
"Her güzel şeyin bir bedeli var…"
Ve tam da o an
Pamuktan kalbimde bir yer deliniveriyor.

Gençler bilmez bazen bu sessiz çöküşleri…
Sanırlar ki, her gülüş gerçek,
Her ‘iyi misin?’ bir samimiyet içerir.
Oysa çoğu zaman
"İyiyim" cevabı en çok canı yananların ezberidir.

Ama sonra...
Sonra yine o yere dönüyorum.
İçimde sakladığım o yere.
Bir çocuk gibi inandığım,
Bir şair gibi sustuğum…
İçinde ne kin var ne korku
Sadece…
Affetmeyi seçmiş bir yürek var.

Ve ben,
Her kırıldığımda oraya kaçıyorum.
Her hayal kurduğumda da...
Çünkü orası sadece benim değil
İçinde hâlâ iyi kalmak için direnen herkesin evi.