Şiir Affeder Mi

kaç gözucu yaşamaktı aşk dediğin
bakmaktan gayrı gördüğün
görüp bildiğin
hani / tenden geçtiğin
senden vazgeçtiğin...

kaç göz ucu yaşamaktı
bildiklerini de sildiğin...


-eskiden
kör misali
el yordamı
kaç tende tükenmiştin dirhem dirhem
her seferinde yalnızlığındı
-tuz basmak gibi-
açık yaralarına merhem...

kendi cüceliğine kör
devler arardın cüceler diyarında
ölmedikçe güçlenirdin ya her dem...-

şimdi
göz ucu
yaşam ucu
en ucu...
ucube tanrıların
eğri büğrü umutlar doğurduğu
bu gayya kuyusunda
hiçbir dua deva değil
doğuştan sakat aşkına...

yana döne bir nefes
bir nefes
bu soluksuzluğuna...

yalnızlığın bile çaresiz
iki yana düşmüş
elleri yanıyor...
yanıyor ellerin

kim tutar şimdi seni

yazmak değil yaşamak adına
bu aşka kurban etmiştin ya şiiri
şimdi hangi ezber
sağaltır yüreğini

gözlerin acıyor
ucundan kanıyor...

hadi dön yüzünü harflere
bak / cümle kelimeler kan içinde

kurtar ne kaldıysa geriye

bir umut daha

yaşamak adına

belki şiir affeder seni