Şiir K/alıntılarında Baykuş Kederi

fillerin ayakları uzaklaştığında s/essizce izlerdik
kısık sesli Ebrehe'nin yenilmişlik öfkesini
sokağa karışıp bir şiir yakardık gizlice
kalıntıları coştururdu mavi sularında gece
şiire uyanırdı bu şehir güneş evleri boyamadan

evime kastın neydi diye
henüz sormadan Yaratan
ipe asardık bütün soruları
iç çekerdi cevapsızlık
yüzleşemezdik kendimizle

incitmemek için yürekleri
şiire salardık kürekleri
kuşlarla söyleşirdik kelimelerin mecali kesildiğinde
gagalarında ne taşıdıklarından habersiz
ç/akıl taşları biriktirirdik
yüreği kor olanların bahçesinde

sevene azap yok onun cezası sevmek
ve gidene eyvallah gitmek istemişse içten
şarkı söyleyen yarasaların üstüne inan ki
baykuşların kederine aldırmaz aslında hayat

biz sokağa her gece bir şiir bırakıp kaçardık
sokak şiir kokardı en çok
dünyanın şişmanlığına aldırmadan
kalori fazlası söylemleri karanlığa atıp
doymak bilmeyen benliğimizden
ve şükürsüzlükten Rahman' a sığınırdık

geceden bile saklardık en derin yakarışlarımızı
özlemlerimizi kimse bilmezdi
her şafak vakti kayalıklarda
fillerin ayak izlerini sayardık
ne çok ağırlık varmış içimizde

biz uçurumlardan korkmadan
kötülük adına ne varsa aşağı salardık
ağlardık gülerdik dost sohbetlerinde
tilki kurnazlığı bilmezdik

ortalıkta şiir k/alıntıları
en çok da baykuş kederi
ürkütmüyor yüreğimizi artık filler ve ebreheler
evler eskisinden daha sağlam
ve herkes yüreğini kendisi koruyor

fillerin hortumlarında aşk
dünyayı şiir suluyor