Şiir Kemiğe Dayandı

Sen gitmekten bahsederken bile
Gözlerine bakıyorum hala
Uçurum boylarında yürümeyi seviyor gözlerim
İmgeler titriyor soğuktan
Ateşe verilmekten tükenmiş hayallerim
Dilim zehir
İçim terkedilmiş bir şehir
Kimsesiz kaldırımlarda yankılanıyor sesim
Ve ne vakit
Sensizliğe alışmayı düşünsem
Gidecek hiçbir yerim olmuyor benim...


Alev almış ömrümün Araf'ında geziyorum
Konuşsam kül ediyorum şarkıları
Sussam için için yanıyorum...
Oysa ben değilmiydim onca zaman
Bir yavru kuşun uçması gibi hevesle
Yüzünü değil gözlerini güldürünce
Hayata yüreğiyle sarılan...
Vuslatın demir tavında çekiçleyip yüreğine
Şekil veren bensem...
Kim bu tebessümü gamzesine gömen adam?
Kimin bu adressiz duygular?
Bu tarifsiz pişmanlıklar kimin?


Tüm soruların karşısında diz çöküyor dilim
Çünkü gideceksin
Ve ben en çok
Birlikte mutlu olduğumuz zamanları düşündükçe öleceğim
Tutanaksız intiharlarda yakama yapışacak yalnızlık


Peki ya sen ne yapacaksın?
Benden sonra hangi SENİ SEVİYORUM'a inanacaksın?
Denize düşen bile YALAN'a sarılıyor artık




Not: önce 'hayat güzel şeylerle dolu, herşey güzel olacak' dersin, sonra da 'hayat bu...'