Şiir Kokar Nefesim

Sen çağırdın bir gece yarısı,
Daha elimin mürekkebini kurutmadan,
Geldim yanına,ey gül yüzlüm.
Şimdi beni sarmaya kalksan,
Buram buram şiir kokar nefesim...
Türkü akar iki dudağımın kenarından...

Otur şöyle yanı başıma da,
Derin bakan kara gözlerinin,
Alevin de bir çay demleyeyim,
Serinlik katsın gözlerimin pınarına,
Alkış tutsun sessizce,sana yazılan mısralarıma...

Sal bana avuçlarının içinde ki,
Gizemli bir sır gibi,saklamaya çalıştığın hüznünü.
Katık olsun,sabahımın ilk saatlerine,
Botanik bahçemde ki,güllerle efkarlansın gül çehren de.
Her sabah perdemi günün aydınlıkları açarken,
Penceremden seyre dalayım kuzuların koklaştıklarını...

Uykudan kalkan bedenim,
Sevişsin ılgıt esen rüzgarla.
Damla damla ıslatsın yanaklarımı,
Dilinden dökülen her sözcük.
Yağmur gibi çiseleyip serpiştirsin yüzüme.

Seni düşünürken,
Kesmedi çay, bir kahve pişirdim kendime,
Seni kahvemin köpüğü yaptım üstüne.
Yanaklarından bir makas alıp,
Şeker niyetine attım içine.
Hayalini düşünüp bal kattım rengine,
Yine de senin bir bakışın,
Bir gülüşün kadar,Bir öpüşün kadar,
Tat vermedi dilime...

İşte böyle,
Aslında bunlar hayaldi sevgili,
Sen yoktun gerçekte,ben yine sevdim.
Varolsaydın belki böyle şiirler yazıp,
Seni hayalim de büyütüp çizmezdim.
Böyle hayallerin peşinde kör topal yürümezdim.
Ben sana daha neler neler yazdım,
Bunu herkes duydu bir sana söyleyemedim...