Şiir Ve Ben

Çok geç yaşta tanıştım, şiir dünyası ile.
Heceye gönül verdim, rüyamda bile yazdım.
Çalıştım, çabaladım yapmadım asla hile,
Gece gündüz demedim; iğneyle kuyu kazdım.


Arada yazdım, sildim, kırıp kalemi yattım.
Buruşturup kağıdı, çöp sepetine attım.
Yaptığım cinaslarla şiirlere renk kattım.
En sonunda şiiri, nihayet ben de çözdüm.


Yazdıkça bir önceki geldi hep bana yavan.
Duygularım yükselip bazen yapınca tavan,
Kendimle şakalaştım, dedim ki; " batsın havan "
Şiirlerimle her gün aşk deryasında yüzdüm.


Alamadım hızımı, aşk ile yazdım naat.
Kimi bir günde bitti, kimi ise bir saat.
Bir mısrası uymazsa, edemedim hiç rahat
Bazen de kahırlanıp; deli gönlümü üzdüm.


Oynayıp durdum her gün, senaryolar tutmadı.
Bazen güzel olmadı, hiç kafama yatmadı.
Bazen sabah olmadı, bazen güneş batmadı.
Şiir kurdu olmuştum; kendi kendime kızdım.


Çok çalışmam lazımdı, kolay değildi işim.
Bazen uyuya kaldım, bazen ağrıdı başım.
En güzeli yazmaktı; hayalim ve de düşüm.
Şiire giden yola güzel bir rota çizdim.