Şiir Yılı

duru dingin bir denizin kıysında
hafif bir hüzün esintisi
anne şevkatiyle okşarken yüzümü
...Dalgalar uzaklardan bir keman sesi getirdi kulaklarıma..
Önce en huzurlu anlarımda bile devinim halinde olan sağ bacağım
sustu..
Sonra beynimdeki bütün sesler
kalbimdeki vesveseler
sonra bütün dünya..
dünyadan ayrılıp kalbimdeki o derin yere ulaşmaya çalışıyordum..
dünyadaki hiç bir yanlışın dokunamadığı o kendine münhasır yere..
Ne kadar uzun zaman olmuştu...
Bütün seslerin susup sadece o en derinlerdeki sesi duyamayalı..
ne kadar uzun zaman olmuştu kendime dokunamayalı..
kapıya vardığımda en sonki yolculuktan sonraki yıpranmışlıklar karşıladı ilk beni..
onlarıda bir önceki bıraktığım yere bırakıyordum..
gözlerim bir süre takılı kalıyordu onlara..
içinde sevdiklerimde vardı nefret ettiklerimde...
ama hepsinden arınmadan bu kapıdan giremeyeceğimi biliyordum..
kapıyı bir öncekinden daha kederli çalıyordum..
ama önceki gibi ürkek ve umutsuz değildim...
her ne olursa olsun o kapının açılacağını biliyordum çünkü..
bütün meselenin o kapıya gelebilmek olduğunu öğrenmiştim..
ama bu bilinç beni laubalileştirmemiş daha da boynu bükük kılmıştı..
Bu kez beni ne karşılayacaktı acaba..
Yol boyunca bana eşlik eden kemanın seside susmuş
beni kapıyı açacak olana teslim etmeyi bekliyordu..
kapı her seferinde başka bir yolla açılıyordu ve ben bu seferkinin ne olduğunu bilmiyordum...
geçen sefer yüreğimden kopan bir feryattı kapıyı açan..
bu sefer ne bir feryat vardı dilimde nede mucize beklentisi..
kalbimdeki bohçaları açıyordum birer birer
hangi bohçayı açsam geri kapanıyordu..bizde değil aradığın der gibi..
sonra hiç açılmamış
özenle sarıp sarmalanmış bir bohça kendiliğinden açılıveriyordu..
istemiyordum o bohçanın açılmasını hiç
kafamı çeviriyordum ama bir tek o bohça açılıyordu ve
kapıyı açmanın tek yolu o bohçayı artık açmaktı.......
demek onunda günü gelmişti..
diz çöktüm yere yavaşça...birazdan göreceklerimin beni ne kadar acıtacağını tahmin edemiyordum bile..
acıdan öteydi........belki de bu dünyada onu karşılayacak tek bir kelme vardı
mahsuniyet..
bir insan ancak bu kadar mahsun olabilirdi...
kalbime hançer saplanırcasına
kanarcasına açılıyordu bohçam...
kanıyordu bütün yaralarım
bir şehit ölüsü kadar taze ve sıcaktı
yakıyordu beni yaralarım...
hepsini çıkardım birer birer
hepsinin altından sıkışmış kalmış bir kız çocuğu bana bakıyordu..
mahsun...
üstümdekiler çok ağır diyordu
çıkar artık beni buradan...
artık daha hızlı bir şekilde atıyordum üstündeki bütün ağırlığı
onu kurtarmak istiyordum
ona kavuşmak istiyordum.....
üstünde son bir nefret kalmıştı onuda attım düşünmeden
ve kurtardım onu
kavuştuk..
gözlerimizde acıdan ve bu tür tariflerden çok başka bir şey vardı
mahsunduk..ikimizde çok mahsunduk...
tutup elimden kaldırdı sonra
'sustuklarını yaz..
senden önce cennete gidiyorum ben
seni orada karşılayacağım
nasıl ki gazilerin kopan uzuvları ondan önce gidip cennette onu beklerse
ben de seni öyle bekleyeceğim işte...'
avuçlarıma anahtarı bırakıp kayboluyordu....
ve kapıda beni şiirler karşılıyordu....
yıllardır küsmüş
kırık dökük cümlelerle bir şeyler yazmaya çalışmış olsam da
yazamadığımı bilecek kadar
haksızlık edemeyecek kadar sevmiştim onları..
demek şiir yılıydı bu yıl...
yeni görevimle ve küçük kızı ait olduğu yere göndermenin huzuruyla dönüyordum dünyaya..
yeni yaşım..şiir yılım..kutlu olsun.