Şiirlerime Mecburum Bilemezsin

Ben, bu şiirlerime mecburum,güzelim..
Sen bilemezsin !..
Yoksa,feryadını şu dertli gönlümün,
Mümkün değil, sezemezsin !..
Çözmek istesen de bilmecesini yüreğimdeki aşkın,
Mümkün değil, çözemezsin !..
Ben, bu şiirlerime mecburum güzelim,
Sen bunu bilemezsin !...

Ben, mecburum şiirlere,güzelim,
Onlar beni anlatır...
Her harfi, her kelimesi,her mısrası,
Sarar içimi sımsıcak, ısıtır...
Sel olur bazen ve boşalır duygularım,
Eski kabuk bağlamış yaralarımı sızlatır..
Ve, en önemlisi güzelim,
Yazdıkça öyle bir ferahlar, öyle rahat bir nefes alır ki yüreğim....
Sen hele bunu hiç bilemezsin !...

Çiçekler açar hüznüm bu dizelerimde...
Çoğu kokusuz ve solgun...
İçimi kemiren kederin kaynağı bellidir:
Senin yokluğun...
Hani şiirlerimde o hep hıçkırıklarını hissettiğin,
İçimde ağlayan küçük oğlan çocuğun,
Tercümanıdır kalemim sözlerine..
Yoksa, sen onu nereden bileceksin?

Ben, bu şiirlerime mecburum güzelim,
Kim ne derse desin...
Atilla İlhan gider,Veli Kanık gider, ben giderim,
Kalır bu şiirler hatıralara...
Belki bir anılma vesilesi,
Ya da bir teselli olur geride kalanlara...
Ben, bu nedenden mecburum,
Bu şimdiden öksüz şiirlere, güzelim...
Sen bunu hiç bilemezsin...

Kimi okuyan kişi mesajımı anlar, kimi ibret alır,
Kimi göz yaşı döker,kimi düşünür,kendine pay çıkarır...
Ölse de şairin fani bedeni,
Ölümsüz ruhu ilelebet muazzez kalır...
Gün gelir, okunur eski şiirler,
Eski duygular tekrar harmanlanır...
Gün olur, buruk bir tebessümle,
Giden şairler saygıyla hatırlanır...
Şair ölür, eserleri, şiirleri hatıra kalır...
Bu yüzden, ben bu şiirlere mecburum güzelim,
Sen bilemezsin...