Şiirsel Yakarış

Biliyor musun?
Notasız bestelemiştim adının düştüğü tüm şiirleri.
Oysa müzik bilmezdi kalbim.
Ellerim de sağırdı aslında yürek sesine.
Nelere kadirmiş gülüşün.
Bir mucizeymiş saçlarında saklanan huzur.
Ve...
Ayaklarım yolunu adımlarken,
Toprağım kayıyormuş dünyadan.
Tutunamadım.

Parmak uçlarınla dokunmuştun tırnaklarıma.
Nefes ürkmüştü.
Ten, alevler içinde cehennem.
Bir ırmak boşalmıştı dilinden.
Hüzün ırak bir coğrafyada yalnız,
Kara bağlamış geceler küskün,
Ağlamak unutulmuş...
Tebessüm sayıklıyor sokak.
Kominist sloganlar taşıyan duvar, devrim peşinde,
Umut döküyor yıldızlar kucak kucak.
Kuytuda bir intihar üşüyor.
Ne olur!
Çekme nefesini dünyadan.
Bak insanlar gülüyor...

Sağnak yağmur ağlıyordu gök.
Gamsız sabah seherinde.
Yeşil yaprak anasından koparılmıştı,
Gün, yaşamdan.
Sabah beş sularıydı,
Karaköy iskelesinde ağlak bir vapur inliyordu.
Sen ıslak,
Gözlerin nemli...
Dalgaların raksında gam kusuyordun,
Suyun berraklığına.
Benden habersizdin.
Oysa tüm damarlarımla sana akıyordum,
Ölümcül.

Tarih düşüyordu takvimden.
Gün,
Bir müezzin çığlığıyla başlıyordu.
Elim buz,
Ayaklarım titrek...
Bir damla misali düşüyordum toprağına.
Şiir oluyordum.
Alnından vuruyordum kimsesizliğimi.
Ben, benden vazgeçip...
Sen oluyordum sualsiz.

Çekme nefesini dünyadan.
İntihar başkaldırır.



UĞUR YÜCE