Sıla Kadın

Bu gece ne kadar ıssız odamın duvarları,
Cam kesiği bir özlemle yâdıma düştün yine;
İçime damlıyorsun bir görünmez kalemden,
Sayfalar kurusu nane dökülüyor hüznüme;
Seni nasıl arıyorum
Nasıl bir bilebilsen !..



En sonu yollara vurdum kendimi darmaduman;
Aptal ıslatan yağmurda depreşen isyanımı,
Aç sokak kedileriyle paylaştım zaman zaman;
Derbeder kaldırımların titrek lambalarında
Teselli buğulu yıldız
Hayalindi pusaran !..



Yalnızlık asker parkamda bir öğrenci kimliği,
İçcebeci, Dikimevi ver elini Tandoğan...
Bu şehir Başkent değil de, sanki hüsran demliği,
Öylesine yürüyorum kırık, dökük perişan;
Duygularım sise teslim
Ankara gerçekliği...



Bildim şefkat meleğimsin, vefa sensin, sevgi sen,
Kuş olup uçsam yanına bürünsem varlığını;
Can parlayan gözlerinde kendime doğabilsem,
Bir duyabilsem diyorum, o yürek tıpırtını,
Başımı dizine koyup
Gamsız uyuyabilsem !..



Sis, duman, ince melal ve umut kirlenmesi
Yarasalarca tünerken beş kasım gecesine
Kızılay'da çöpçülerle yerlerden topladığım
Onca gurbet çehrelerin, elemlerin aksine
En içten dost en sevgili
Gerçek sılamdın Anne
Sılamdın...



5 Kasım 1973 * Ankara