Sıra Bende 1

insan değildim
nisandı doğduğumda
süper çöp adamların gölgelerinin silikleştiği
sebepsiz bir evrimleşme çılgınlığının yüzyılıydı
buna rağmen insanın dilinde cezaya çarptırlmış
kaktüs dikenlerini kolayca çıkartabiliyordum
çıkartamadığım
ortak kullanılan fırçalarda
birbiri içine girmiş saçlar
bir de güzel günler de yaşanmış
kırık dökük hatıralardı



kar araları, buzla tıkanmış yollarda
artık kollarım ve bacaklarım tamdı
sivri dişlerinden çıkan ışıkları
isli bir camda pusuya yatarak izlediğim
o şehir kapkaraydı
ona ait olan evler caddeler parklar
her yer genetik olmayan
elleri ve gönülleri birbirine kenetli
tam yirmi kız kardeşim ile dolu dizgin geçti
bir tas çorbanın sıcaklığında ellerimizi ısıtıp
kafamızı vuruncaya kadar ranzalarda zıplar
yıldızların simlerini yatağımıza serpip
kısık bir sesle duaya başlardık:

-Allahım, bugünde saçlarımızda bit yok yarında olmayacağı gibi....




üniversite yıllarında
devingen ve dokunduğu her şeyi ışığı ile yeniden doğuran
güneşin ayında devamlı müzakeredeydim
evet , iyi insanlar
geçen o yıllarımın gecelerinde ay ışığı nefisti.'
o yüzden ekşimiş üzüntüler gönülde maya tutmadı
artık adımın önünde iki nick name
sonunda ise sanal dostlar vardı
gerçekleri hep cc ‘de tutuyordum.
sonra birden
zincirleme kayıp günler tamlama oldu ruhuma
insan doğurdum ve insan oldum

"Odalarda ışıksızdım"
ve
Penceresiz o küçük kız...