Sırat

ben ki,
Kabil' in göğsünden kopup gelmiş nefret damlası
elimde tutuşmuş her kağıtta
isyan kusuyorum



aklım ki,
zamanı en mutlu yerinden yırtmış



düşlerim, sulak iklimlerin haylaz çocuğu
içimin devasa yalnızlıklarında koşturup durur



hayatım şiire bulaşmış
recm edilmiş kelimelerim
zihnim kanamalı
taşlar altından bir bir çıkarıyor gerçeği
dilim harfi harf üstüne koymak istemiyor



ben ki
ağız boşluğumda çalkalanmış acılar besleyen
ömrüm, dudağımı mora uzatmış
lehçem parça parça
satırlar içinden geliyorum
üstüm başım anlam karmaşası
imgeler nehrinde yüzmüş soyum
törpülenmemiş bedenim



ruhum kırılgan
ne sevdalar içmiş kirpiğim
kaç kederin üstünden atlamış
burkmuş göz bebeğini
çeperimin sızlayan sesinde
kaybolmuş benliği



ben ki,
şiirin rahminde büyüyen cenin
hayatın doğumuna şahit