sırılsıklam bir günde

denizin dalgasıydı gözlerimin ardındakini saklayan.

bakışlarım

lacivert koyların

dipsizliğinden dipsiz

sessizliğinden sessiz.

rüzgarlı güne karışmış yapraklar uçuşuyordu,

kimse bilmiyordu

nereden geliyor

nereye gidiyorlardı,

kimse görmüyordu belki de,

evet

evet kimse bakmıyordu bile.

oysa

tüm tarihler

senden benden ziyade

o yere

o ana toplanmış,

tüm zamanlardan miras kalmış

hayal kırıklıklarının

hıçkırıklarını serpiştiriyordu

yağmur niyetine

üstüme üstüme.

sanki bütün acılar

ve bütün yalanlar

bütün körlükler

kölelikler

ve bütün aşklar

boynuma vebal.

sanki ilk nefesten son nefese

aşkta bile

bir savaş girdabında kaybolmuş

onca insanın,

meyvesiz, çiçeksiz

köksüz, gövdesiz

ve onca zulüm görmüş bütün canların

gözünden yere düşmüş

onca damla,

o nefesimle bana yadigar.

dersin ki

her birine

tam o anda

tam orada

bir mavi

ben.

tek başına sevgili

ve çok kalabalık.

kendimi bana böldüm,

saçlarımın buklelerindeydi aynı damlalar,

seni bana böldüm

olmadı,

çarptım çoğalttım

hiç olmadı.

aldım beni sonra

benden çıkarttım.

ne sen kaldı

ne ben,

ne bir küçük rüzgar,

ne yapraklar ve damlalar...

silme güneş!

silme çiçek!

orada buluştuk işte,

rüzgarlı, yapraklı

çiçekli, güneşli

sırılsıklam bir günde,

sonra gözlerde

bazen sözlerde...

ve dost kapısından süzülür olduk biz,

biz hepimiz,

belli belirsiz tatlı bir ezgiyle...

~ayça~

  2015