Sirkeli Bez Kokusu

annemin sanıyordum

oysa kaderiminmiş bu bildik oyun

alı al moru mor şimdi

yaşamak tuhaf bir mevsim

herkes bilsin elleri buruşukken de

ben yalnızca onu sevdim

eskiden de ulus orta okulundan

Arslan hane camisine giden yolda

bakar bakar gülerdim sana

sus sinemasında bir aşk filmi izler gibi

önce ellerini ardından da

gözlerini zalimlere verdim

bu yüzden ondan uzak

koca bir ömür alaşağı oldu gözümde

havasız susuz uykusuz

çorak bir toprak da değildir gönlüm

en mümbit ormanlardan şimdi

razı olduğum bir çöle dönüyorum

neredeyse bulamadım

o paha biçilmez kumaşların yurdunu

altını gümüşü ipeği kimden

kime alıp götürdüğünü

bu dünyada lalezarlarımı soldurmuşum

Ay da su bulmuşum kime ne

ölüyorum yaşayan kalbime inat

bu pörsümüş bedenin

etrafını sardıkça küflenen sevdanın

lanetli kadınlar sofrasına düşmüşüm

velhasıl öfkeli adımlar sokağından

çıkıp çıkıp sana geliyorum

yani yorgun düşsem de

o yoldan dönerken

asla vaz geçemeyeceğimi anladım

artık çocukluktan başlamış

acıların sonuna geldik

sonsuzluk yolunun başına

çocukken gökyüzünde yıldız otlatanların

saçlarından önce akıllarına düştü ak ah bir de bana bak

uyluk kemiğinde kırılan ömür benim

bu gün parçalanmış bir evren gibi yüreğim

milyarlarca yıldır terk edilmişliğimi unutuyorum

artık ölüm gelsen de gelmesen de bir